Τα παραδείγματα είναι πολλά και βρίσκονται γύρω μας. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ μίας γυναίκας που ηγείται και εκείνης που δεν ηγείται (…ακόμα τουλάχιστον, αλλά είναι μία πολλά υποσχόμενη-εκκολαπτόμενη ηγέτιδα);

Μου αρέσει να συζητώ με διάφορες γυναίκες. Άλλες τις παρατηρώ χωρίς να ανταλλάσουμε κουβέντες. Άλλες  πάλι τις φέρνω στο μυαλό μου μέσα από τις εικόνες και τις λέξεις τους, που κουβαλώ από μικρή. Τέλος, άλλες επέχουν ρόλο μέντορα για εμένα, τις μελετώ και εμπνέομαι από το έργο τους.

Παρατηρώ ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι οι γυναίκες που βγαίνουν μπροστά και ηγούνται, έχουν το χαρακτηριστικό να μιλούν, με στόχο να τοποθετηθούν.

Εκφέρουν την άποψη τους ή καθιστούν γνωστές τις [προ]θέσεις, τις αντιρρήσεις και τις επιθυμίες τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταλαμβάνουν χώρο. Τον χώρο τους. Και με αυτό τον τρόπο να θέτουν τα όρια τους.

Εσύ τι γνώμη έχεις;

Ολόκληρες γενιές γυναικών γαλουχήθηκαν με το ότι το να λένε ανοιχτά τη γνώμη τους ή να ζητούν αυτό που θέλουν αποτελεί “γκρίνια”. Ότι είναι κάτι το οποίο θα οδηγήσει σε σύγκρουση, θα τις φέρει σε δύσκολη θέση ή θα τις θέσει σε κάποιου είδους δυσμένεια [Διάβασε για το φαινόμενο της Feminine Modesty | Γυναικείας Σεμνότητας]. Ότι,  γενικά, είναι κάτι που καλό είναι να αποφεύγεται.

Γενιές γυναικών έχουν γαλουχηθεί με το να χρησιμοποιούν έμμεσους τρόπους για να εκφέρουν την άποψη τους. Άλλους τρόπους εκτός από τον απλό. Να εκφράζονται με τρόπο που να καταλαμβάνουν τον χώρο τους είτε αυτός πρόκειται για το τραπέζι του σπιτιού τους είτε για το τραπέζι στην αίθουσα συνεδριάσεων της εταιρείας που εργάζονται. Η ερευνήτρια σε θέματα ισότητας και ηγεσίας, Susan R. Madsen, μελέτησε και μίλησε με γυναίκες που βρήκαν το δρόμο τους σε θέσεις ηγεσίας. Διαπίστωσε ότι όλες ανέφεραν κάτι που υπήρξε κοινός παρονομαστής στη διαδρομή τους. Οι οικογενειακές συζητήσεις που συμμετείχαν από όταν ήταν μικρές. Κοινό όλων ήταν ότι βρήκαν τη φωνή τους και καλλιέργησαν την αυτοπεποίθησή τους κουβεντιάζοντας στο οικογενειακό τραπέζι. Και ότι όταν είχαν κάτι να πουν οι γονείς τους τις ενθάρρυναν να βγουν μπροστά και να το εκφράσουν.”